فرمولی برای جذب مهاجران به مناطق کم جمعیت کانادا
اصلی ترین منبع برای جذب مهاجران به مناطقی غیر از شهرهای بزرگ، برنامه مهاجرت استانی کانادا است که به اختصار PNP نامیده می شود. این برنامه در سال 1999 در منیتوبا رونمایی شد و از آن تاریخ تا امروز همه استان ها و مناطق کانادا به غیر از کبک و نوناوات از آن استفاده کرده اند.
ترویج مهاجرت به مناطق و شهرهای کوچک تر کانادا به دهه 90 میلادی بر می گردد. اصلی ترین منبع برای جذب مهاجران به مناطقی غیر از شهرهای بزرگ، برنامه مهاجرت استانی کانادا است که به اختصار PNP نامیده می شود. این برنامه در سال 1999 در منیتوبا رونمایی شد و از آن تاریخ تا امروز همه استان ها و مناطق کانادا به غیر از کبک و نوناوات از آن استفاده کرده اند .
در نتیجه سیاست جذب مهاجران به مناطق کم جمعیت و دورافتاده سه استان کبک، بریتیش کلمبیا و انتاریو با کاهش ورود مهاجران مواجه شدند به طوری که درصد ورود مهاجران به این سه استان از 85 به 70 درصد نسبت به گذشته کاهش یافت .
علیرغم دست یابی به این کاهش هنوز کانادا با این چالش که چگونه مهاجران را از شهر های بزرگ هر استان دور نگه دارد ، مواجه است . تقریبا 80 درصد مهاجران تازه وارد به دنبال استقرار در شهر های بزرگ هستند.
کانادا از سال 1867 که کانادا تلاش بر ازدیاد جمعیت از طریق مهاجرت نمود چند دهه طول کشید تا بتواند مرکز جذب مهاجران از نقاط مختلف دنیا شود. شهر ها و استانهای دور افتاده از مزیت جذب مهاجر برخوردار نبودند ولی هم اکنون استانهای مانیتبا و ساسکچوان تبدیل به مراکز جذب مهاجر در شهر های مختلف خود شده اند .
یک واقعیت وجود دارد: کانادا به مهاجر نیاز دارد؛ جمعیتش رو به فرسودگی است. شهرهای کوچک بیشتر از شهرهای بزرگ با این مشکل دست و پنجه نرم می کنند و از طرفی به علت اقتصاد ضعیف بومیان جوان این شهر ها نیز زادگاه خانوادگی خود را در جست و جوی شغل یا فرصت های بیشتر به قصد شهرهای بزرگی چون تورنتو یا ونکوور ترک می کنند.
مدل جذب مهاجر کانادا نشان می دهد که در فرایند جذب مهاجر چهار مولفه وجود دارد و این فرمولی است که ساسکاچوان و منیتوبا و سایر شهرها و مناطق کوچک تر کانادا با موفقیت از آن استفاده کرده اند:
• شغل
• جامعه یا community
• حمایت
• زیرساخت
شهرهای کوچک نر کانادا باید فرصت های اقتصادی بیشتری را ایجاد کنند و بعد مهاجران و استعدادها و مهارت هایشان را با آن فرصت های شغلی تطبیق دهند. جذب مهاجر کار ساده ای است مهم نگهداری آنهاست به ویژه وقتی که مهاجران در شغل هایی مشغول به کار شوند که ربطی به مهارت ها و تخصشان نداشته باشد.
نکته دیگر این است که فرصت های شغلی مناسبی هم باید در اختیار همسران مهاجران قرار داده شود در غیر این صورت خانواده ای که مهاجرت کرده است حتی در صورت شاغل بودن یکی از زوجین به احتمال بیشتری هوای ترک منطقه و یا شهر را در جست وجوی فرصت های بهتر در شهرهای بزرگتر کانادا خواهد داشت.
علاوه بر این، باید حس تعلقی هم در مهاجران ایجاد شود. این بدین معنی است که واقعا طوری با مهاجران برخورد شود که احساس کنند فارغ از ملیت، مذهب و یا نژادشان از انها به گرمی استقبال می شود. پس از اشتغال، مهم ترین مساله در ماندگاری مهاجران در کانادا مساله شبکه های نژادی-قومی و خانوادگی است.
مولفه ی چهارم هم این است که شهرها و مناطق کوچک تر کانادا باید زیرساخت فیزیکی لازم را برای استقبال از مهاجران داشته باشد. مسائلی نظیر حمل و نقل عمومی، مسکن مقرون به صرفه و ارزان، تاسیسات تفریحی و کتابخانه های چندزبانه می تواند در این زمینه کمک کند.
دولت فدرال می تواند مناطق و شهرهای کوچک تر کانادا را به جذب و نگهداری مهاجران بیشتر ترغیب کند. معمولا مهاجران از شهرهای بزرگ کانادا خوششان می آید و شناختشان نسبت به آنها بیشتر از سایر نقاط کانادا است اما از فرصت ها و مزایای بی نظیری که در شهرهای کوچک کانادا وجود دارد بی خبر هستند.
معصومه علیمحمدی-مشاور مهاجرت
www.icpimmigration.com
وضعیت آگهی از دید کاربران: